Defektoskopia jest działem badań, którego celem jest nieinwazyjne, a więc nie prowadzące do uszkodzenia analizowanej próbki, wykrywanie wad tj. pęknięcia, szczeliny, rysy, wewnętrzne nieciągłości w metalach, kompozytach, ceramice i plastikach. W defektoskopii stosuje się wiele metod bazujących na wykorzystaniu różnych zjawisk fizycznych tj. elektromagnetyzm, promieniowanie Roentgena oraz gamma, fluorescencji, czy emisja promieniowania termicznego.
Defektoskopia ultradźwiękowa
Najpowszechniej jednak wykorzystywanym podejściem jest defektoskopia ultradźwiękowa, gdzie defekty materiałowe badane są w oparciu o obicie (tzw. metoda echa) i przenikanie (tzw. metoda przepuszczania) wysyłanych fal ultradźwiękowych. W pierwszym podejściu defektoskop ultradźwiękowy posiada głowicę pełniącą rolę zarówno nadajnika jak i odbiornika. W metodzie tej wykorzystuje się efekt odbicia fal ultradźwiękowych na granicy materiału z drugim ośrodkiem. Mierząc czas po którym wyemitowane fale ultradźwiękowe w wyniku odbicia powracają do głowicy oraz znając prędkość ich propagacji w badanym materiale możliwe jest ustalenie położenia i wymiarów defektu. Zaletą takiego podejścia jest jednostronny dostęp do poddawanego badaniu przedmiotu.
W metodzie przepuszczania stosowane są dwie naprzeciwległe głowice, w której jedna z nich odpowiada za wysyłanie fal ultradźwiękowych, które następnie po przejściu przez badany element, rejestrowane są przez drugą z głowic. Każda nieciągłość na drodze impulsu ultradźwiękowego odbija je i osłabia tym samym natężenie fal przechodzących przez obszar wady. Stąd też metoda ta określana jest także jako metoda cienia. Mankamentem metody cienia jest to, że nie pozwala ona na lokalizację położenia defektu, dlatego stosowana jest głównie w przypadkach gdy niemożliwe jest przeprowadzenie badania z użyciem metody echa.